Ik staar naar een leeg scherm. Het wit is vandaag witter dan anders. Ik heb het gevoel dat deze bladzijde zich voorlopig niet gaat vullen. De juiste woorden zullen niet in mijn hoofd komen en al zouden er woorden komen dan zijn ze zeker niet goed genoeg om vast te leggen.
Rumme… Ik voel me net als Rumme in het begin van het boek. Zeker weten dat ik ook de stappen zal doorlopen die hij doorloopt en dat ik er wel kom, maar voor nu zit ik nog even in de beginfase. Ik ben het koppige rupsje dat niets wil eten omdat de toekomst een beetje eng is en ik de dingen lang niet zo goed kan als alle anderen.

Vier korte verhalen in verschillende bundels opgenomen, een pikas-verhaal in de app gepubliceerd en mijn allereerste, eigen, echte boek dat in mei uitkomt! En dat in een tijdbestek van nog niet eens een jaar. Niets dan successen… Vanwaar de onzekerheid?

Voor het eerst zond ik in de maand december een hoofdstuk in voor de crowd novelle ‘Screenshot’. Dit is een project van bekend thrillerschrijfster Judith Visser. Zij heeft het eerste hoofdstuk geschreven en nu is het aan alle kandidaten die het leuk vinden om mee te doen om een volgend hoofdstuk in te zenden. Daar komt een longlist uit, daarna een shortlist van 3 en vervolgens de winnaar die dan wordt opgenomen in het boek. Het project was al gevorderd tot aan hoofdstuk 8 toen ik besloot een gokje te wagen. De voorgaande hoofdstukken moest ik erg nauwkeurig lezen en het was moeilijk voor me om een goed beeld te krijgen van hoe ik vond dat het verhaal nu verder moest gaan. Iedereen probeert er toch een verrassende wending aan te geven, dus het las wat onrustig. Uiteindelijk kwam ik met een idee voor hoofdstuk 8 en werkte het uit. Dat is makkelijk gezegd… Ik zocht naar woorden en trok mijn haren uit mijn hoofd. Enfin, er stond een hoofdstuk op papier.

Na lang wachten kwam daar de longlist, waar ik op stond en ik kreeg lovende woorden van mede-schrijvers. Die ik overigens ook oprecht aan ander schrijvers heb uitgedeeld. Het zijn zulke kanjers die eraan meewerken, dat ik me wat klein voelde worden. En vervolgens kwamen er dagen waarop ik op de shortlist moest wachten en heel hard begon te hopen dat ik bovenaan zou staan. Het zou zo fijn zijn om nu alvast dat resultaat te behalen, dan hoef ik me tenminste niet nog een keer te bewijzen met een nieuw hoofdstuk. Want tja, misschien was dit hoofdstuk dan enigszins gelukt, maar van binnen zit een stemmetje dat zegt dat ik het eigenlijk helemaal niet kan. Dat dit een te grote uitdaging is met dat gekke verhaal dat alle kanten uitschiet en al die goeie deelnemers. Maar dat gekke verhaal gaat tegelijk ook een te gek verhaal worden, dat bol van de spanning staat. Daar wil je toch in staan?

Goed, terug naar de shortlist. Ik stond erop!! Maar ik was toch niet blij, want ik had namelijk brons en geen goud.
Ik kreeg een eervolle vermelding van Judith Visser en dat maakte het weer even goed. Toen kreeg ik mijn uitgebreide feedback van een ander jurylid en dat leverde de gebruikelijke reactie op: onzekerheid.
Uiteindelijk zie ik dat de feedback nuttig is, heb ik er veel aan en na een poosje weet ik dat de onzekerheid zal overslaan in groei. Dat kan niet anders; dat is het parcours. En dat parcours bestaat uit een leeg, wit blad. Waar ik lange tijd naar kan staren, totdat ik de moed vind om alle schrijfregels weer opzij te zetten en gewoon maar te gaan schrijven. Ik zal het later wel nalopen op de regels. Vertrouwen op schrijven vanuit gevoel.

Dan toch maar even, omdat ik tenslotte in de fase van groei wil komen, deel ik met jullie de eervolle vermelding van Judith Visser:
Net als altijd was het zoals Johan ook al zei erg lastig om een winnaar te kiezen. Jullie zijn allemaal erg goed!! De eervolle vermelding gaat dit keer naar Mirjam. Hoe knap is het om voor de eerste keer mee te doen en meteen de shortlist te halen?! Proficiat! Hopelijk blijf je meeschrijven!

Voel jij je soms weleens een Rumme? Durf jij te groeien en daarbij te vallen en botsen? En nog grootser: durf jij voluit te leven en rond te fladderen als een vlinder? (reageren mag via de reactie-box)

Ps1: Rumme Rups is al te bestellen. Kijk hier voor alle details: Rumme
Ps 2: Mijn tweede korte verhaal dat in een bundel gepubliceerd wordt, heet ‘Verleidelijke belofte’ en komt in de bundel ‘Zonden van een minnares’ die 18 februari al uitkomt. Een mooie bundel spannende verhalen met een vleugje erotiek. Hij is straks in de boekhandel te verkrijgen, maar bestel je nu via mij, dan verdien ik er ook nog iets aan. Lees hier meer: Verleidelijke belofte.

Het parcours

16 gedachten over “Het parcours

  • 6 maart, 2014 om 10:37
    Permalink

    Hi Mirjam,

    Gezien al je resultaten in zo’n korte tijd, denk ik dat je zeker tevreden mag zijn. En schrijven is net als iedere andere kunst of werk een proces van leren en vallen en opstaan. Gewoon doorgaan!

    Roos

    Beantwoorden
    • 6 maart, 2014 om 16:07
      Permalink

      Bedankt, Roos! Ik ga zeker door, net als mijn rupsenvriendje 🙂

      Beantwoorden
  • 9 februari, 2014 om 15:56
    Permalink

    Ik denk niet dat er een schrijver (of schrijfster) is die niet onzeker is. Dagenlang, of in het geval van een boek soms jarenlang, werken aan een project, je hele ziel en zaligheid erin storten en dan wachten op de woorden van iemand die je niet kent om jouw harde werk te beoordelen. Wie kan daar rustig onder blijven? En dan ook nog de druk van een aantal successen dat daarbovenop komt. Wordt het volgende verhaal net zo goed als het vorige? Was het een gelukje of was het echt talent en kunnen? Het is bijna onmogelijk om niet onzeker te zijn, maar daarnaast is het ook bijna onmogelijk om niet te geloven in jezelf. En als dat geloof in jezelf beloont word met geloof in jouw prestaties door iemand anders is dat natuurlijk het mooiste wat er is. Dus hou die onzekerheid maar, zolang je tegelijkertijd maar blijft geloven in je eigen kunnen, dan kan er niets fout gaan want je bent echt ontzettend goed!

    Beantwoorden
    • 19 februari, 2014 om 19:07
      Permalink

      Mooie woorden Denise! ik volg ze op! Als je jij dat ook maar doet, want doorgaan moet jij zeker.

      Beantwoorden
  • 8 februari, 2014 om 20:40
    Permalink

    Inderdaad herkenbaar. Het behalen van successen zet de lat ook meteen een stuk hoger, denk ik. Dit heb ik ook met een bepaalde wedstrijd waar ik al twee jaar achter elkaar voor ben genomineerd. Op de een of andere manier heb ik mijn zinnen erop dat ik voor een derde keer genomineerd word. Terwijl ik ook gewoon blij zou kunnen zijn met de successen die ik heb gehad en fijn doorwerken met het gevoel dat ik het kan. Maar die lat leg ik zelf weer een stukje hoger. Ik wil graag groeien en leren. Ik vind het daarom ook heerlijk om feedback te krijgen waardoor ik meer inzicht krijg. Ik wens je veel plezier met schrijven. Leg die lat af en toe aan de kant (zeg ik ook tegen mezelf).

    Beantwoorden
    • 19 februari, 2014 om 19:08
      Permalink

      Zo is dat, Odile. De lat mag best wat hoger af en toe, zolang we hem nog wel kunnen vastpakken en weggooien.

      Beantwoorden
  • 7 februari, 2014 om 21:34
    Permalink

    Dat heb je mooi beschreven Mirjam! Ik geloof dat het voor een ieder bekend zal voorkomen, passend in een eigen setting. Af en toe stilstaan, zoeken en voelen. Dat maakt de uitkomst alleen maar beter. 🙂

    Beantwoorden
    • 8 februari, 2014 om 10:24
      Permalink

      Precies, Anna! Jij snapt het 🙂

      Beantwoorden
  • 7 februari, 2014 om 19:30
    Permalink

    Wat heb je dit mooi verwoord en ik denk dat bijna iedereen dit gevoel kent. Ik in ieder geval wel. Maar eigenlijk hoeft dat niet, want als je al zoveel hebt gepresteerd in zo een korte tijd… Nou, dat zegt genoeg. Voor mij ben je al een prachtige vlinder. Laat die cocon maar snel achter je!

    Beantwoorden
    • 8 februari, 2014 om 10:25
      Permalink

      Irma, das lief. Ik wapper al met mijn vleugels 😉

      Beantwoorden
    • 8 februari, 2014 om 10:26
      Permalink

      Die heb je al! Kan alleen maar meer worden, leermeester!

      Beantwoorden
  • 7 februari, 2014 om 18:27
    Permalink

    Lieve Mirjam,

    Ik heb precies hetzelfde. Soms zit ik letterlijk huilend te schrijven omdat ik mezelf zo vreselijk slecht vind. Ik ben als de doooood voor het boek dat uitkomt. En ik weet dat dit je misschien een halve seconde blij maakt: maar je bent ECHT goed! Echt echt echt echt echt echt echt echt 🙂

    Liefs, Nora

    Beantwoorden
    • 8 februari, 2014 om 10:26
      Permalink

      It worked! Zeker 4 keer langer dan jij had voorspeld…

      Beantwoorden
  • 7 februari, 2014 om 18:06
    Permalink

    Zo herkenbaar! Wat moet ik vaak vallen en teleurstellingen verwerken. En wat wil ik net zoals jij graag groeien en verder komen.
    Samen slaan we ons er doorheen! X

    Beantwoorden
    • 8 februari, 2014 om 10:27
      Permalink

      Ik heb veel aan je! Jij komt er zeker!

      Beantwoorden

Laat een reactie achter op Odile Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *