Afgelopen vrijdag was het zover: mijn Pikas-verhaal werd in de app geplaatst 🙂 Het was een leuk project om aan te werken. Wel een uitdaging om drie verschillende einden te bedenken.

Heb jij hem al gelezen? Als je het leuk vindt kun je me (in een reactie) laten weten welk einde je hebt gekozen.

Ik plaats een voorproefje voor jullie:

Het meisje mekkert

Mirjam Hildebrand

Hoewel we al zeker acht maanden een knuffelbeer in ons bezit hebben, kiezen we er achter de douane nog een zacht kuiken bij, waarna we bij de gate plaatsnemen. Ik ben misselijk en mijn hand ligt ijskoud in die van Steven. Mijn blik is gericht op het bord met onze bestemming: Bangkok. Het inchecken zal snel beginnen. Ik zou willen dat het vliegtuig mij een soort miniplaybackshow-effect kan bezorgen. Als ik dan door de slurf van het vliegtuig verdwijn, kom ik er binnen no time aan de andere kant uit als een ander mens. Stralend en vol goede moed, met een gezonde dosis zenuwen. Nu heb ik het gevoel dat de spanning mijn huid in de kreukels knijpt en van mijn ogen doffe knikkers maakt.
‘Passengers with seat number one to fourteen may board the airplane.’ Steven werpt een blik op onze tickets en knijpt in mijn hand alvorens op te staan. Ik volg hem.
‘Komt goed, liefje,’ zegt hij, nadat we achter in de rij hebben plaatsgenomen. ‘We krijgen een dochter.’ Zijn ogen twinkelen.
God wat had ik hem graag zelf een zoon of dochter geschonken. Veilig in mijn buik had het al zo veel liefde kunnen ontvangen. Elke mislukte IVF-poging bracht ons dichter bij adoptie. Als ik straks onze Kanya in mijn armen sluit, zal het pijnlijke gemis ongetwijfeld afnemen. Het donkere gat in mijn hart zal gedicht worden. De paspoorten worden gecontroleerd en we verdwijnen de slurf in.

Ze hebben de lichten gedempt. Ik kijk met een half oog naar een romantische komedie. Steven hangt met zijn hoofd op mijn schouder. Hij ademt rustgevend kalm. Waar zal zijn bewustzijn dwalen? Zal het beelden zien van dat kleine meisje dat wij enkel van foto’s kennen? Ik aai hem over zijn haren, mijn rots in de branding.
Ik pak de foto’s erbij en laat mijn vingers over haar gezichtje glijden. Vier jaar oud. In negen maanden kregen we vijf foto’s. Haar gezichtsuitdrukking is telkens min of meer hetzelfde: grote bruine kijkers, vastgezet in een soort staar. Ze kijkt alsof de duisternis zich in haar heeft verankerd. Beide ouders kwijtraken bij een aardbeving tekent je voor het leven; daarvan ben ik me bewust. Met stickers, fotoboekjes en kleurpotloden hebben we kleine lichtpuntjes verzonden.
‘Steef?’ ik aai hem zachtjes over zijn wang. ‘Heb jij de naam van ons contactpersoon?’
Hij komt langzaam overeind en wrijft in zijn gezicht. ‘Hoe laat is het? Heb ik lang geslapen?’
‘Ja, we zijn er over twee uur. Ik denk dat straks het ontbijt komt. Maar hoe heet die vrouw ook weer die ons begeleidt?’
‘Alexandra, geloof ik. Ze zal wel een bordje ophouden. Geen zorgen.’

‘Ja, daar staat ze! Zie je wel, Mirt, ze houdt gewoon een bordje op.’ Steven duwt onze koffers de goede richting uit en zwaait naar de korte brunette die enthousiast terugzwaait en komt aangesneld. Ze valt niet uit de toon bij de hordes Thaise mannetjes die hun best doen om aandacht te krijgen.
‘Wat goed jullie te zien! Mirte en Steven, toch?’
‘Klopt.’ Steven schudt haar de hand. ‘En u moet Alexandra zijn.’
‘Zeg maar je hoor,’ zegt ze tegen Steven en ze grijpt met een brede lach mijn hand. ‘Laten we gauw gaan. De chauffeur staat vlakbij.’ Met mijn hand nog vast trekt ze me in de goede richting. ‘Het staatstehuis is best een stuk rijden, dus laten we wat te eten meenemen in de auto.’
‘Ik dacht dat we eerst een nacht naar een hotel zouden gaan?’ vraagt Steven.
‘Dat is soms het geval, maar willen jullie je kindje dan niet zo snel mogelijk zien?’
Steven kijkt mij vragend aan. Hij lijkt niets aan energie te hebben verloren. Ik heb geen oog dichtgedaan, maar ik vrees dat dit in het hotel niet veel anders zal zijn. Het is onmogelijk om rust te vinden met die vuurpijlen die worden afgeschoten in mijn buik. Ik knik naar hem.
‘Natuurlijk willen we onze Kanya snel zien. We vinden het goed om gelijk te gaan.’

Wil je verder lezen? Download dan de app. De app is gratis. Mijn pikas is tot vrijdag 10 januari de gratis pikas van week en daarna komt hij onder de categorie ‘drama’ te staan.

Klik hier voor Pikas voor Apple

Klik hier voor Pikas voor Android

Wil je op de hoogte blijven van nieuwe ontwikkelingen. Schrijf hier in voor de mailinglist:


 

 

Het meisje mekkert

2 gedachten over “Het meisje mekkert

  • 10 januari, 2014 om 23:22
    Permalink

    Hoi Mirjam,
    Ik heb gekozen voor einde A en ik vond het een goed verhaal. Leest lekker weg. Lastig om drie verschillende einden te bedenken. Goed gevonden.
    Xx

    Beantwoorden
  • 10 januari, 2014 om 20:08
    Permalink

    Hoi Mirjam,
    Een erg mooi verhaal voor Pikas! Heb het vorige week al gelezen en gewaardeerd.
    En heb gekozen voor einde C.
    Groetjes, Lia.

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *