‘Come. Beautiful.’

Eerst denk ik aan een foute versierpoging, maar zie dan dat de kleine man die zojuist nog op zijn land aan het ploegen was, bij het woord ‘beatiful’ niet naar ons wijst, maar naar een gebied achter een rij bomen.

‘Beautiful scenery. River. Come take a look look?’

Ik kijk van zijn fonkelende kraaloogjes naar het kronkelige paadje dat zich voor ons uitstrekt. Het zal ons brengen naar de Sari organic; hier wordt groente en fruit geteeld en kun je onder het genot van een verse watermeloen-smoothie genieten van het uitzicht over de groene terrassen.

Ik kijk mijn reisgenote Eveline aan. ‘Ach, we kunnen wel even kijken, toch?’

Ze wijst in de richting van het beloofde land. ‘How far?’

Hij houdt zijn duim en wijsvinger vlak bij elkaar.‘Nah fah.’

We knikken. Hij gaat ons voor.

‘My name Wayan.’

Tot gisteren had ik het gevoel dat iedereen hier zo heette. Toen heb ik mij laten uitleggen dat het Balinese namensysteem zó werkt, dat elke eerstgeborene ‘Wayan’ heet. Als ik in nood ben, weet ik in ieder geval welke naam ik kan roepen.

Nadat hij drie keer onze namen heeft geoefend, lacht hij zijn tanden bloot. ‘New friend’.

We maken een klim en komen uit bij een punt dat uitkijkt over een rivier, sawa’s en daarachter regenwoud. Het groen slaat je om de oren, raakt je van alle kanten en wordt ingehaald door de snelstromende rivier.

‘Mooi!’ zeggen Eveline en ik gelijktijdig en hiermee heeft onze vriend een nieuw woord geleerd.

Dan neemt hij ons mee naar huisjes op palen die tegen de heuvel zijn aangebouwd. Binnen is nog geen bed te bekennen en het ruikt er naar pas gezaagd hout.

‘Not finished.’

Vanaf het balkon voel ik me de queen of the sawa’s.

Hij kijkt ons vragend aan. ‘Mooi?’

‘Mooi,’ beamen wij.

‘You want chair?’

‘Oh, no thanks, okay like this.’

Hij zucht. ‘Me making.’

‘Wow, good!’ zeg ik.

‘Hard work.’ Dan stoot hij plots een jammerend geluid uit en grijpt naar zijn rug. ‘Hard work. Backpain.’ Hij stort zich op de grond in een kleermaker-zit. ‘Come stand on legs.’

Voor ik het weet sta ik met mijn blote voeten op zijn bovenbenen en verplaats ik mijn gewicht van links naar rechts. ‘Ah!’ kreunt hij en gooit zijn hoofd naar achter.

Ik kan een giebel niet onderdrukken.

‘Is good! Your turn.’

Ik ben wel nieuwsgierig. Terwijl hij even later op mijn benen staat te trappelen en mijn reispartner inmiddels de slappe lach heeft gekregen, voel ik dat het inderdaad iets met mijn onderrug doet.

‘Next.’ Staand buigt hij voorover en grijpt zijn enkels. Wij moeten nu over hem heen springen en ons afzetten op zijn onderrug.

Buiten op de trappen roept hij: ‘pikzjuhr!’ Hij zakt door zijn knieën in een spreidstand en houdt zijn armen wijds.

Ik kom naast hem en kopieer zijn houding.

Klik.

‘Tai chi picture, with tai chi friend.’

Lachend vervolgen we onze route. Dit was wat anders dan vrienden maken op Facebook.

 

0069

Ps: delen of aanraden op facebook? Leuk! Klik dan op de like-button en schrijf er iets bij, want anders verschijnt het niet op je prikbord.Alleen een like ook leuk.

 

Inschrijven voor de mailinglist, zodat je op de hoogte blijft van mijn schrijfavonturen kan hier:


 

Tai chi friend

2 gedachten over “Tai chi friend

  • 2 januari, 2014 om 13:01
    Permalink

    Warme herinneringen komen weer boven, heerlijk om het bijna weer opnieuw mee te maken! 🙂 Wat een bijzondere ontmoeting was dat. En wat een bijzondere vakantie. Never forget! X

    Beantwoorden
  • 29 december, 2013 om 14:09
    Permalink

    Hey Mim, leuk verhaal! Ik heb het volgens mij nog nooit eerder gehoord ;).
    Ik krijg meteen weer zin om naar Azië te gaan! X

    Beantwoorden

Laat een reactie achter op Eveline Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *