Show don’t tell

Schrijven…

Waarom doe ik het eigenlijk?

Omdat het leuk is om gelezen te worden? Hmmmja, maar dat is het niet écht.

Omdat ik een doel wil bereiken? Zeker waar. Mijn doel (even los van alle subdoelen) is om mijn eerste roman gepubliceerd te krijgen. Maar als ik dat doel heb behaald, staat er vast gauw weer een nieuwe uitdaging bovenaan mijn schrijverslijstje.

Nee, het gaat niet alleen om het behalen van een doel. Met het schrijven kun je niets anders dan regel voor regel beleven wat er gebeurt. Elke zin heeft aandacht nodig en moet kloppen in het geheel. Je moet dus wel in het moment zijn. Soms is het druk in mijn hoofd, dan zijn er zoveel kanten die een verhaal op kan, dat het lijkt alsof er drie filmpjes tegelijk afgespeeld willen worden. En op andere momenten komen de zinnen alsof de letters al gedrukt waren. En op weer een ander moment, weet ik niet hoe het verhaal verder moet, dan moeten mijn karakters nog rijpen en het verhaal zich nog uitkristalliseren. En zo gaat het denk ik in het leven ook: soms heb je het gevoel dat alles gaat zoals het moet gaan, soms zie je overal kansen en mogelijkheden en op andere momenten weet je het even helemaal niet meer en sta je voor je gevoel stil. Ik zeg hier expres ‘voor je gevoel’, want als ik de vergelijking maak naar het schrijven, gebeurt er wel degelijk iets in het verhaal, ook al staat het nog niet op papier. Het proces dat schrijven heet, is een belevenis die  ik niet meer zou willen missen.

Ik vind het een heerlijke uitdaging om mijn boodschap zoveel mogelijk in ‘Show’ over te brengen. Show don’t tell is een veel gebruikte term in schrijversland en betekent dat je als schrijver ervoor zorgt dat de lezer het verhaal kan ervaren in plaats van dat het hem wordt uitgelegd. Je geeft de lezer dus een scene met bijbehorende emoties, toonhoogte, mimiek, gedrag en gedachtes.

Als je bezig bent met schrijven zie je overal om je heen mooie show don’t tell. Ik liep vandaag even buiten naar de stad toe. Naderend op de fiets zag ik een jongen. Hij fietste langzaam en was niet meer aan het trappen, zijn hoofd gebogen en dat zorgde ervoor dat mijn inzoom-blik als eerste naar zijn voeten werd getrokken. Zijn veter was volledig om zijn trapper gedraaid. Shit! Ik voelde met hem mee. Maar met  een goede truc wist hij een paal vast te grijpen en kon hij beginnen aan het ontwarren van zijn veter. Toen hij omhoog keek, waren de bandages en gapende wonden in zijn gezicht niet te missen. Zijn mondhoeken hingen naar beneden en zijn wenkbrauwen licht gefronst. Het gebeuren in zijn gezicht zag er nog vers en pijnlijk uit. Ik bedacht me dat dit een mooi beeld is om te showen dat iemand eigenlijk een beetje vastzit en het allemaal niet zo lekker loopt. Symboliek is overal zichtbaar. Overigens kwam vlak daarna de gedachte in mijn hoofd dat hij die wonden in zijn gezicht wellicht op een zelfde avontuur op de fiets zou hebben verkregen en kon ik een stom lachje niet onderdrukken.

Niet veel later passeerde een jonge gast met een headphone zo groot als oorwarmers op. Eerst dacht ik dat hij misschien aan de telefoon was, maar hij was hardop aan het rappen met ondersteunende handgebaren. Ik lachte naar hem, of misschien wel om hem. En hij schonk me een lach van oor tot oor waarna hij vrijelijk doorging met zijn woordenstroom aan muzikaliteit. Tja in tell zou ik zeggen dat die jongen zich goed voelde, vrij en zelfverzekerd, maar dat was toch niet meer nodig?

Kortom ik schrijf lekker verder! Wat is er de afgelopen weken gebeurd?

• Er wordt nóg een kort verhaal van mij gepubliceerd in het voorjaar va 2014. Dit zal zijn bij uitgeverij Pamac. De naam van de bundel is nog niet bekend. Mijn verhaal heet: Levensechte Lara.
• Rumme Rups is uitgevlogen. Dit is een prentenboekje over een rupsje dat bang is om een vlinder te worden. Hij denkt dat hij niet goed genoeg kan vliegen, dat zijn kleuren niet mooi genoeg zullen zijn en dat hij te langzaam is. Hij weigert daarom zijn buikje vol te eten. Gelukkig krijgt hij goede raad van zijn insectenvriendjes. Beetje bij beetje lukt het hem om zijn angst te overwinnen.Het verhaaltje is samen met een aantal prachtige illustraties van Illutié de deur uit gegaan en wacht nu om gezien te worden door de uitgever.
• Ik werk aan een Pikas. Dit is een kort en verrassend verhaal voor smartphone en tablets, waarbij lezers actief betrokken zijn door te stemmen op verschillende einden. Hopelijk verschijnt hij binnenkort in de app, maar eerst het verhaal nog verder schrijven.