Ik zeg het je, geduld is voor walvissen die 211 jaar te leven hebben. Of voor bomen ofzo, omdat ze toch niets anders te doen hebben. Niet voor een net de dertig gepasseerde enthousiaste menselijke verschijning, zoals ik.
Manuscriptengeduld. Is dat een woord? Nu wel.
Manuscriptenleed?
Met mijn ouderlijk gezin hadden we eens zo’n momentje dat we elkaars sterke kanten benoemden. Ik kan me ze niet goed meer herinneren, behalve dat iemand ook noemde dat ik geduldig was. De andere kenmerken had ik waarschijnlijk al eens gehoord en de reden dat ik deze heb onthouden is dat ik er gewoon even over na moest denken. En dat ik het ook wel een opsteker vond. Ik ben een doorzetter, ja die zat er ook bij en tegelijk ben ik dus best geduldig. Ik kan dingen uitleggen aan omi bijvoorbeeld, als ze haar laptop of telefoon niet snapt. Dat klopt wel.
Toch, in de rij baal ik wel als ik de verkeerde heb gekozen. Maar ook heel vaak niet. Als er geen reden is om me daar druk om te maken, waarom zou ik dan? Heb ik haast? Is dan de vraag. Loop ik iets mis? Heb ik nu echt iets verkeerd gedaan?
Geduld als het aankomt op publicatie van mijn manuscript ‘Voorlopers’ begin ik nu een partij moeilijk te vinden.
Adem in. Heb ik haast? Adem uit. Loop ik iets mis? Adem in. Wanneer doe ik het verkeerd?
Voor ‘Voorlopers’ heb ik hoge eisen. Ik weet dat het goed is en dus wil ik het beste voor het manuscript als het in boekvorm verschijnt. Natuurlijk is het vrij makkelijk om te roepen dat je iets goeds hebt geschreven. Dat blijft subjectief en het is behoorlijk tactisch om dat over je eigen manuscript te zeggen. Toch heb ik nu al zoveel aanmoediging gekregen van mensen die er verstand van hebben, dat ik er eigenlijk wel van overtuigd ben dat het niet alleen in de ogen van een paar lezers die mij lief vinden goed is. Nee, het waren strenge lezers. Mensen uit het boekenvak ook.
Enfin, ik wacht weer.
– Nadat ik heb gepitched bij Oscar van Gelderen (literair agent) en hij me tipte bij een grote uitgeverij uit mijn top 5.
– Nadat ik een ‘vrijblijvend kennismakingsgesprek’ heb gehad met de uitgever van een andere uitgeverij uit mijn top 5. Een fijne kennismaking en het wekt hoop op als iemand zegt dat je hoop mag hebben.
– En nadat ik de feedback heb verwerkt van weer een andere grote gerenommeerde.
Warm, warmer, nog warmer.
En die uitnodiging om een ander verhaalidee te komen pitchen bij die topper van een uitgeverij heb ik nog in mijn linker broekzak zitten. In mijn rechterzak zit de Zoute Zoen nominatie.
Maar die zakken van mijn broek willen kilometers afleggen. Een mooie route lopen. Met nog veel meer avonturen. Ik had een mooi startpunt en ik heb mooie stappen gezet. Toch wil ik nu wel het goede pad in slaan. Het voelt nu net alsof ik al maanden sta te joggen op mijn plek, vlak voor een splitsing. Ik wil geen maanden meer joggen. Ik wil gewoon een van de mooie paden mogen betreden.
Ik denk dat mijn hoofdpersoon Emma meer geduld heeft dan ik. Volgens mij doe ik het voor haar. In haar kan ik me goed verplaatsen. Dat is makkelijker dan me indenken dat ik een Groenlandse walvis ben.
Zonder aan je gevoel van ongeduld voorbij te willen gaan, Mirjam, wil ik inspringen op wat je schreef.
Je vindt dat je manuscript goed is en Odile en Greet schrijven dit ook. Een dergelijk boek is nodig, dus zál het er komen.
Gooi er wat Mirjam magie tegenaan en zie het boek in de winkels liggen. Voel het!
Tussentijds zou een bezoek aan de bioscoop en wel om de film Grote Vriendelijke Reus te zien je wellicht weer hoop kunnen geven
Hai lieve Mathilde,
Ik ben naar de GVR geweest. Heerlijke film, al vond ik het boek natuurlijk beter 😉
Bedankt voor je oppepper en het boek gaat er ook zeker wel komen. Sterker nog, het is er al. Alleen nog niet voor iedereen. Intussen schrijf ik lekker verder.
Ja, dat geduld… Wie het niet heeft, komt al gauw in de verleiding om een manuscript dan maar via Free Musketeers, Boekscout of zo uit te geven. Die weg kies ik zeker niet. Ik heb een simpele stelregel. Lukt het me niet om een reguliere uitgever voor mijn manuscript te vinden, dan is het blijkbaar niet goed genoeg. Dan laat ik het liever een zachte dood sterven dan tegen beter weten in voor POD te gaan betalen. Gelukkig heb ik wél een kleine (maar reguliere) uitgeverij achter de hand, mocht het bij een van de grote uitgevers niet lukken.
Als ik het zo lees, heb jij diezelfde instelling. Een garantie op succes is het niet, maar helpen doet het wel, denk ik…
Hai Hay,
Ik heb inderdaad ongeveer dezelfde instelling. Verschil is dat ik dit manuscript niet zal laten sterven, maar dan misschien even laten rusten. Dan zal ik eerst proberen om met een ander manuscript door te dringen tot een van de grote. Ik ben er namelijk van overtuigd dat Voorlopers het ook in zich heeft.
Het wachten duurt lang maar ik ben ervan overtuigd dat Voorlopers er zeker komt. Ik voel bij mezelf het ongeduld, dan is het bij jou nog een stuk sterker. Voorlopers is een prachtig geschreven YA-verhaal met een diepgang die jongeren waarderen. Een vibe die anders voelt dan de gekende YA-genres en een frisheid brengt die je als lezer voelt nazinderen. Jouw schrijfstijl maakt het verhaal filmisch. Tijdens het lezen zag ik de scènes zich voor mijn ogen afspelen. Er is vast een uitgever die dit ook voelt en ziet hoe mooi het verhaal is. Er zijn nog een aantal lijntjes uitgegooid dus wachten…
Wat een mooie woorden! Blij dat ze opgeslagen staan 🙂
Dank!
Wachten kan behoorlijk tergend zijn. Bij een kind merk je het al dat ze gaan wiebelen op hun stoel en als moeder ga je ze dan afleiden met iets anders. Vergeten is makkelijker gezegd dan gedaan, maar het helpt wel geweldig goed. Je aandacht op een nieuw project richten wil mij weleens helpen. Want het bericht komt toch wel, of ik verlamd wacht of mijn volle aandacht op iets anders richt. Misschien is het in de zomer lastiger. Je dient te genieten en te ontspannen, maar gaat vaak nadenken over waar je allemaal mee bezig was en het spannende van het geweldige boek dat grote kans maakt borrelt vanzelf naar boven. Voorlopers is een boek dat ik miste. Het komt te laat voor ons, hoewel, waarschijnlijk is het nog steeds goed om het te lezen. Als je een kind hebt dat op jonge leeftijd een ontwikkelingsvoorsprong heeft, heb je dat niet altijd door. Het is jammer dat consultatiebureaus onvoldoende hierin signaleren. Zinnige bewustwording van wie je bent is voor iedereen belangrijk. Er zijn boeken voor kinderen met ADHD, voor kinderen met autisme om zichzelf te accepteren zoals ze zijn. Boeken geven je een spiegel en woorden aan een natuurlijk fenomeen. Voorlopen is zo’n fenomeen. Het geeft verwarring als je na vijf minuten praten over barbies verveeld tegenover jouw klasgenootje staat. Zo’n boek is onmisbaar. Het valideert kinderen en versterkt hun identiteit. Dit voegt helaas toe aan het ongeduld, immers het is een boek met een missie, een noodzaak.
Doorschrijven aan iets anders doe ik zeker! Dat is een goede tip van je. Ik denk zeker dat dit boek een mooie spiegel is. Maar wel in een fictie jasje gestoken, met spanning en avontuur.