Tussen mijn kleding zat E.T verstopt. Hij kon elk moment de kastdeur openzwaaien en zijn lange vinger naar me uitsteken. Als achtjarige ben je dan volkomen kansloos.
Mijn vader geloofde me nooit maar op een goed verstopte plek zat een inbreker. Hij zou mij komen kidnappen op het moment dat ik helemaal alleen boven was. Samen moesten we dan bepaalde plekken bezoeken om te constateren dat daar geen enge boef verstopt zat.
Gremlins lief? Niet als ze in contact kwamen met water. Die creepy wezens konden zomaar opduiken in een slijmerige toestand en dan was je verloren.
Die pop die kon praten als je op zijn buik drukte was in de avond een stuk minder leuk. Zeker toen ik hem in een keer op de grond gooide en de batterij op was. Ik kan het gevoel van angst nu nog terughalen. Hoe die stem ineens van een babygeluid overging naar een laag, langgerekt geluid.
In groep 8 was ik er wel achter dat E.T.een lief wezen was, maar kwamen er nieuwe uitdagingen bij. Vanaf toen organiseerden mijn vriendinnen en ik om de beurt een verjaardags-slaapfeestje, waarbij we de gehele nacht video’s keken. Luchtbedden op de grond, chips erbij en veel enge films. Hoe eng het ook werd, ik bleef altijd kijken. Ik moest zien wat er gebeurde. Vriendinnen deden een hand voor hun ogen of begonnen heel storend met elkaar over onzin te praten terwijl ze elkaar gefixeerd aankeken om maar niets vanuit hun ooghoeken te hoeven zien. En dan vroegen ze tussendoor steeds aan mij of het enge stuk al over was. Ik bleef altijd kijken. Juist als het eng werd. Het niet zien voelde voor mij nog veel enger. Waarom weet ik niet. Ik denk dat ik het gevaar liever in de ogen keek dan dat ik wist dat het gevaar zich liet zien, maar ik er geen zicht op had.
Misschien was het met hetzelfde idee dat ik op mijn veertien/vijftiende op weg naar Frankrijk een knuffel van Gizmo kocht bij het benzinestation in België. Mijn zus heeft me uitgelachen. ‘Waarom koop je een Gremlin? Daar ben je hartstikke bang voor geweest!’
‘Ja, daarom juist!’ Een soort mascotte. Alle angsten worden over tijd minder. Kijk ze in de ogen.
Ik herinner me dat mijn zus IT van Stephen King had gekeken op zo’n zelfde soort slaapfeestje. Douchen was vanaf dat moment voor haar niet meer dezelfde ervaring. Die kwaadaardige clown kon uit het doucheputje komen met een setje ballonnen in zijn hand en moordlustig ten strijde trekken. Een clown… uit en putje… Die angst snapte ik niet. Toch heb ik lange tijd voorkomen dat ik op een slaapfeestje naar de IT zou moeten kijken. Tot ik het aandurfde met de leus: ‘alles is nep.’ Maar dat maakt een spannende film kijken eigenlijk maar stom. Dus halverwege ben ik overgestapt op een andere modus en mee gaan gillen met mijn vriendinnen. In de douche had ik gelukkig nergens last van. ‘Alles is nep.’
Daarna kwam ‘Chucky’ (mijn praat-pop die inmiddels was opgeborgen onder mijn bed werd nog minder leuk), ‘Scream’ en I know what you did last summer’. Na ‘I still know what you did last summer’ was ik wel klaar met dit genre films. ‘I always know what you did last summer’ heb ik niet meer gekeken.
Ik heb het nog niet eens gehad over films met geesten erin. Mateloos populair en dodelijk eng. Voor het slapengaan las ik nog griezelverhalen van de serie Kippenvel en even later de blauwe boekjes van Kluitman. Behoorlijk wat om slapeloze nachten van te hebben.
Zou het mij ook lukken om een kort verhaal te schrijven waar mensen wakker van liggen? Die vraag stelde ik mezelf toen ik de schrijfwedstrijd van Uitgeverij Letterrijn voorbij zag komen. De opdracht was een verhaal te schrijven geinspireerd door Edgar Allan Poe.
Hij was de grondlegger van een donker genre waarin de mens geen gemoedsrust werd gegund. Zijn doel was laten huiveren, mensen kennis laten maken met de al dan niet zichtbare duistere krachten die ons omringen. Poe was een grootmeester, die qua verteltrant en spanningsopbouw zijn gelijke niet kende.
Geen rare wezens en geesten, wel snijdende spanning, gruwelelementen en een moordenaar, zo besloot ik voor mezelf. Ik ging de uitdaging aan en na weken wachten kwam daar de uitslag. Mijn verhaal was uit de 223 inzendingen door de zeskoppige jury geselecteerd voor publicatie in de bundel ‘Insomnia’ ! In deze bundel is mijn verhaal ‘Onderkoeld’ te lezen.
Hier presenteer ik de kaft. Laat het me weten als je iets TEGEN het slapengaan nodig hebt. Ik regel een bundel voor je met een gruwelijke krabbel van mij ;). Kosten: 14,95. Bestellen kan ook via de webshop van letterrijn. Gewoon boek. E-book (4,95)
Lag jij wakker van IT, Chucky of Scream? Of van de lifter van de Kluitman boekjes misschien? Of geef je het toe, vond jij E.T. ook een beetje eng? Vertel het me in het reactieveld.
De boekpresentatie is op 16 november vanaf 15 uur in het Wapen van Rijsenburg Driebergen. Wees welkom!
Nou lekker is dit, daarnet (voordat ik je verhaal hierboven las) zat ik met een stel angsten die ik wél aankijk, maar toen was het: nu wat anders. Even gezellige verhaaltjes lezen.
Pff, zucht, puf, kreunnn. Je kunt goed schrijven -en afbeeldingen erbij plaatsen wahahaha- Mirjam. Ik heb voorlopig geen boek van je ‘nodig’ om voor het slapen gaan te lezen, maar ik weet nu al dat ik vanavond aan je zal denken. Als een boek eng is, dan mag het niet mee naar mijn slaapkamer, ook niet het boek over Malala Y. Dat blijft nachts in de woonkamer. @ schijtlijsterigheid?
Nogmaals, je schrijft goed. Herkenbaar verhaal.
Ha leuk verhaal!
Ik was ook fan van de blauwe boekjes van Kluitman en keek ook naar Scream en I know what you did last summer, superspannend maar toch bleef ik kijken. Zo herkenbaar dus!
Heel gaaf dat je in Insomnia staat. Je gaat als een speer! Trots op jou
Leuke blog Mirjam en gefeliciteerd met je publicatie in ‘Insomnia’.
Mijn grote inspiratie om korte horrorverhalen te schrijven komt eigenlijk van de jaren zeventig en tachtig filmserie ‘The Twilight Zone’. Meesterlijke verhalen, vaak in het horrorgenre, met een moreel tintje. Later kwam er nog een speelfilm van uit; 4 verhalen waarvan “Weet je wat pas eng is?” en de deelfilm waar een demoon tijdens een vlucht een vliegtuigmotor aan het kapot rammen is, mij nog lang zijn bijgebleven. Zo kijk ik tijdens een vlucht altijd nog even naar de motor…
Maar goed, mijn verhaal (Omega) is er ook bij en daar ben ik reuzeblij mee.
Ik denk dat ieder kind/mens stiekem wel bang wil zijn vandaar dat griezelfilms/verhalen ook nog steeds bestaan. Ik zal mijn kind daar later ook wel in begeleiden. ET zowiezo en de Gremlins. Mijn eerste echte enge film was Thriller van Michael Jackson. De grote poster van MJ moest gelijk van mijn muur af want hij kon er wel eens uit stappen en mij te grazen nemen.
Ha, wat een heerlijk herkenbaar verhaal! Ik vind wegkijken ook vaak enger dan gewoon doorkijken. Waarschijnlijk omdat mijn brein nog veel engere dingen bedenkt dan dat er op het filmdoek gebeuren.
Voor mij was het de film ‘6th sense’ die me na een feestje vele slapeloze nachten bezorgde. Inmiddels kijk ik geen enge films meer. Daar ga ik naar van dromen. Maar net als jij heb ik meegedaan aan de Insomnia wedstrijd om te kijken of ik zelf iets engs kan schrijven. En blijkbaar wel, want mijn verhaal ‘de zwarte trein’ staat ook in de bundel.
Leuk om hier ook de reacties van andere Insomnisten te zien, we spreken elkaar vast op 16 november, leuk! Ik ben erg benieuwd naar alle andere verhalen.
Wat leuk, Saskia! Ik ben benieuwd naar ‘De zwarte trein’! En lijkt me leuk je te ontmoeten 16 november.
Hoi Mirjam, ben ook benieuwd naar “Onderkoeld”…Tot zondag dan, dat is voor mij ook wel een beetje spannend want ik ga een stukje voordragen.
Leuke site heb je trouwens, je hebt al aardig wat publicaties op je naam staan, goed zeg!
Leuk! Ook ik was altijd fan van horrorfilms en griezelboeken. Ik heb de kippenvel-boeken gespaard, maar ze een paar jaar geleden allemaal aan mijn nichtje gegeven. Ik hoorde later dat zij er ook nachtmerries aan overhield, dus ze mocht ze niet meer lezen.
ik heb afgelopen nacht toevallig Stonehearst Asylum gekeken, een nieuwe film gebaseerd op een kort verhaal van Edgar Allen Poe. Ik heb ook meegedaan aan deze wedstrijd, maar mijn verhaal heeft het niet tot de bundel gehaald. Wel verschijnt mijn verhaal in een andere bundel, die ergens volgend jaar verschijnt.
Ik ben benieuwd naar Insomnia!
Ha Jozef,
Ik heb ze ook niet meer, die Kippenvel boeken. Jammer dat je verhaal niet in de bundel komt, maar je bent alsnog welkom op de boekpresentatie natuurlijk. Welke andere bundel komt-ie nu?
Anders zie ik je bij de boekpresentatie van Screenshot, als dat ooit nog een keertje opschiet 😉
Groetjes!
Hij komt in de Gentasia bundel, een andere schrijfwedstrijd. 🙂
Ja, ik had Judith onlangs nog benaderd op twitter, en zij dacht dat ze op dit moment nog bezig waren met het vinden van een geschikte uitgever. Hopen dat dit snel gaat lukken! 🙂
Ik was nooit bang. Ik keek geen enge films en las alleen gezellige boeken. Geen trauma’s en geen spannende logeerpartijen. Mijn eerste versie voor Insomnia zou Jip en Janneke nog niet hebben bang gemaakt. Het kostte me bloed, zweet en tranen om naast je in deze bundel te staan, maar het is me gelukt! Leuk blog heb je!
Extra credits dat je het toch voor elkaar hebt gekregen! 😀
Vind ik ook!
Haha zo raar waar een mens allemaal bang voor kan zijn. Ik weet nog heel goed dat ik als kind doodsbang was voor de slechterik in Bassie en Adriaan. Zodra hij begon te schreeuwen over gehaktballen zat ik achter de bank. Toen ik ouder was, hielden mijn moeder, broer en ik horroravonden. Even lekker zo’n griezelige film kijken… Totdat ik Cabin Fever zag en niet meer naar de wc durfde omdat er weleens een parasiet naar binnen kon kruipen via een erg persoonlijk gaatje en dan weer naar buiten barsten door mijn borstkas. Nadat ik Final Destination had gezien, besloot ik dat ik nooit onder een zonnebank zou gaan liggen, dan maar melkwit in de zomer. Maar toch bleef ik iedere keer meekijken. Op de een of andere manier zoek je die angsten toch iedere keer op om ze met opgeheven hoofd te overwinnen. Want wat is nu leuker dan eens goed schrikken en dan aan jezelf bewijzen dat jij veel stoerder bent dan die gillende keukenmeiden in die films?
En nu kunnen mensen ook nog van die griezelige verhalen lezen in Insomnia! Ik moet de bundel hier wel even aanprijzen want ook ik sta erin met mijn verhaal Afspraak met De Dood ;).
Drommels, drommels! Bassie en Adriaan had ook altijd zo’n onheilspellend muziekje.
Ik verheug me nu al op de slapeloze nacht na het lezen van ‘Afspraak met De Dood’.